#5

W dzisiejszym odcinku choroby na sukces...

Nadal nie wyzdrowiałem.
Nadal nie znaleziono przyczyny udaru.
Nadal nie trafiono z diagnozą choroby wątroby.
Tak sobie żyłem. Plumkałem rowerem. Biegałem. Pływałem.

Nie dałem rady wrócić do pracy, w której pracowałem przed udarem. Wróciłem na chwilę. Kilka tygodni. Może kilka miesięcy, nie pamiętam już dokładnie. Atmosfera, która panowała przerosła mnie. Usłyszałem pretensje, docinki, że bardzo nieładnie postąpiłem nie wracając w poniedziałek do pracy, zostawiając rozpoczęte sprawy. Teksty w stylu, że jestem nieodpowiedzialny. No tak, bo powinienem zaplanować w piątek o 15 jak wychodziłem z pracy, że może się tak życie potoczyć, że w poniedziałek do niej nie wrócę..... Do dziś choć minęło ponad 4 lata od tamtej sytuacji "serdecznie pozdrawiam" tamtą panią.

Jak wspomniałem biegałem. Biegałem, truchtałem. Jak zwał tak zwał. Popełniłem wszystkie znane mi obecnie z internetu błędu początkującego amatora biegania :) Za dużo, za szybko, za często, złą techniką, bez regeneracji, bez wsłuchiwania się w głos organizmu. Pojawiły się pierwsze bóle kolana. 
Dziwne to, przecież sport to zdrowie mówili! :)
Szast prast. Ortopeda. Skierowanie. Fizyko. Magnetronic. Laser. Jakieś inne specjały. Raczej nic nie pomogło. Pewno więcej dało to, że przez te kilka tygodni nie biegałem :)

Szosą nawijałem kolejne kilometry. MTBekiem próbowałem sił w lokalnym ogórku. Kojarzycie te scenę z "Nic śmiesznego" jak Pazura mówi, że zawsze był drugi? No to ja zawsze byłem ten przegrany. Nie, że drugi. Tylko w piz... daleko ;) Nikt nigdy nie chciał mnie zrozumieć, że nie mam ciągu do walczenia o poprawę życiówki za każdym razem, o wyprzedzenie jeszcze jednej osoby by dla przykładu być 176 zamiast 177 na mecie....
W 2014 pobiegłem swój pierwszy zorganizowany bieg. Nie byle jaki #5dlabartka, wpadłem w to "szemrane" towarzystwo i do dziś tkwię w nim po uszy ;)

Zmieniłem pracę i z rozpędu zacząłem biegać w lokalnych imprezach. Jak już mówiłem - do szybkich nie należałem, ale do upartych zawsze :) Poza 5 dla Bartka zaliczyłem Kielecką Dychę i dałem namówić się na najgłupszy z możliwych półmaratonów jakie do dziś przebiegłem. 
Półmaraton Szerpa. Niby nic. Ot 21 km z haczykiem. Raptem 3 pętle po 7 km. 7 km po górkach. 7 km z obciążeniem w plecaku. Ważony na mecie plecak musiał ważyć 5 kg. No istna głupota :) Sopel, nie dzwoń do mnie więcej :P

W 2015 rok wjechałem z mocno pogarszającymi się wynikami. Wątroba dała o sobie znać. Badam krew w miarę systematycznie. Jakbym szczegółowo policzył to może i kilkanaście razy w roku. Pamiętam, że jak odebrałem wyniki z laboratorium to zbladłem. Tak złych jeszcze nigdy nie widziałem u siebie. Rozpocząłem poszukiwania nowego lekarza. Od wizyty w szpitalu w styczniu 2014 minął rok, rok przez który nikt nie chciał mnie próbować leczyć. Wszyscy rozkładali ręce po przejrzeniu kilkudziesięciu kart szpitalnych, wyników, zdjęć i odprawiali z kwitkiem. Szukałem polskiego doktora House. Takiego co pokombinuje. Wyjdzie poza schemat. Tak trafiłem do pewnego Dochtóra w Warszawie. Nie myślcie sobie, że stolica zrobiła na mnie wrażenie. Leżakowałem w warszawskich szpitalach już wcześniej. Karmią tak samo jak wszędzie ;) 
2015 rok stał się dla mnie rokiem diagnostyki. Tezy zostały postawione. Należało teraz jedynie badaniami potwierdzić co i jak. I znów na liście 3 podejrzanych z numeru uno znalazło się PSC, ale tym razem z zajęciem drobnych dróg żółciowych. Ale Dochtór nie z tych co to tylko jedną chorobę zna, więc dołożył. Z 2 na plecach wjechała "postępująca rodzinna cholestaza węwnątrzwątrobowa typu 3". A ostatnie miejsce na podium podejrzeń należało do Duktopenii czyli zaniku dróg żółciowych....
Pięknie brzmi, prawda?:)
I tak 2015 rok rozpocząłem w nowej pracy, z nowym pakietem badań do wykonania.
Rowerowo-biegowa majówka w Pieninach i bum kilka dni później spakowany w plecak zawitałem w gościnnych progach Szpitala Bródnowskiego w Warszawie.

p.s. Dziś tylko tyle i aż tyle brazyliady, bo niemoc mnie ogarnęła chorobowa, a z rana przed pracą czas dać się nakłuć strzykawką.

Bajo!